1752009761

Moederliefde en anorexia – Kristien Hemmerechts

1752009761

Linda Boes is de mama van Chloë, een jong meisje dat op 24 november haar twintigste verjaardag zou hebben gevierd, als ze niet vier jaar geleden bezweken was aan de gevolgen van anorexia.

Chloë heeft intussen haar naam gegeven aan een vzw, BAAN Chloë. BAAN staat voor Betere Aanpak Anorexia Nervosa en ijvert voor ‘een beter ambulant beleid, en uitgebreider en betere opnamemogelijkheden voor patiënten met anorexia/boulimie’.

Linda Boes klopt aan bij politici om het tragische verhaal van haar dochter te vertellen én te doen wat ze kan opdat anderen niet hetzelfde lot zou zijn beschoren. Ze is intussen gepokt en gemazeld in het actie voeren. ‘Ik heb gemerkt dat je bij politici pas dan een afspraak krijgt wanneer je ermee dreigt naar de pers te trekken.’

Chloë is een maand of negen ziek geweest. Ze werd gepest op school. Hoogstwaarschijnlijk ligt daar de oorzaak van de ziekte. Al heel snel kregen Linda en haar man in de gaten dat het niet goed ging met hun dochter. Ook de huisarts besefte dat. Die belde rond voor hulp, maar overal stuitte hij op wachtlijsten. Chloë’s naam werd op negen wachtlijsten genoteerd. Zelf stond Chloë weigerachtig tegenover hulp, maar op een bepaald moment zag ze in dat ze zich moest laten opnemen, en dat de ambulante hulp die ze kreeg niet volstond. Ze had immers een tekort aan kalium omdat ze zoveel braakte. Om haar kaliumgehalte op peil te krijgen slikte ze tabletten, maar die tabletten hadden geen effect. Er moest een ingrijpender behandeling komen.

Met de papieren in de hand waarop Chloë’s kaliumwaarden stonden genoteerd trokken Chloë en haar ouders naar een psychiatrische instelling, want, zo was hun verzekerd, de psychiater daar was ‘een krak in zijn vak’. Als iemand hun dochter kon genezen, was hij het. Helaas had de krak in zijn vak geen goed nieuws: alle bedden waren bezet. Ze moesten de week daarop maar eens bellen. Misschien was er dan wel een bed vrij.

Linda had er geen goed oog in. Ze was ervan overtuigd dat als er niet snel efficiënte hulp kwam ze haar dochter naar het kerkhof zou moeten brengen. De krak zag dat anders. ‘Weet u’, zei hij, ‘er lopen hier veel patiëntes rond met nog lagere kaliumwaarden.’ Twee dagen later stierf Chloë in haar slaap aan een hartstilstand. Die was het gevolg van een te laag kaliumgehalte.

De huisarts belde naar de krak om hem het tragische nieuws te melden. De reactie van de psychiater laat zich het beste samenvatten als: waarvan acte. Er kwam zelfs geen innige deelneming over zijn lippen, laat staan excuses. ‘Zelden’, zegt de huisarts, ‘heb ik zo’n kille man aan de lijn gehad.’

Linda en haar man hadden een klacht kunnen indienen, ‘maar daar had ik de kracht niet voor, en ook niet de energie’, zegt Linda. ‘Trouwens, wanneer zou er een uitspraak komen? Over twintig jaar?’ Ze besloot haar energie te gebruiken om politici wakker te schudden.

Nog altijd kan Linda niet met droge ogen over Chloë vertellen. Haar verontwaardiging is – terecht – heel groot. Hoe is het mogelijk dat in een land met zoveel voorzieningen, ziekenhuizen, opvang zus en zo, een doodziek meisje zo botweg wordt wandelen gestuurd? Als er geen plaats was in het psychiatrisch ziekenhuis, had ze met spoed in een algemeen ziekenhuis moeten worden opgenomen. Daar had men via een infuus kalium moeten toedienen.

Met koppige moederliefde smeedt Linda Boes de kilte van de psychiater om tot vuur dat ze politici aan de schenen legt. Ik maak een diepe buiging voor haar, en hoop net als zij dat de dood van haar dochter niet voor niets is geweest.

 

via deredactie.be